W powszechnym mniemaniu performance utożsamiany jest ze zjawiskiem występującym w sztuce współczesnej. Jego celem jest zaskoczenie widza, wpłynięcie na jego sferę emocjonalną w taki sposób, by przekazać zawarty w nim kod. Natomiast rzecz ta wygląda nieco inaczej w sporcie. Istotna jest rywalizacja między zawodnikami oraz pokonywanie własnych słabości. Interesującym przykładem jest Wrestling, który łączy wszystkie wspomniane wyżej elementy z tych na pozór niepokrewnych dziedzin.

Pro wrestling – sztuka sportowego, teatralnego performance’u

Performance w każdym zakątku świata

W powszechnym mniemaniu wrestling jest kojarzony z czymś nieprawdziwym, na co wypada odpowiedzieć, że jest on zjawiskiem autentycznym o wiele bardziej, niż każdy inny program telewizyjny. Zapaśnicy, tak jak cyrkowcy, pracują w trasie przez większość dni w roku, jeżdżąc po całym świecie. Gigant branży, czyli  WWE, organizuje gale w arenach/halach, takich jak np. Madison Square Garden, oraz na stadionach, np. MetLife Stadium. Ciekawostką jest to, że najdłużej nieprzerwanie emitowanym programem tygodniowym
w historii telewizji w Stanach Zjednoczonych jest właśnie Monday Night Raw, który ma 1352 odcinki (stan na 22.04), a zadebiutował 11 stycznia 1993.

Świat zapasów jest na tyle bogaty, że można znaleźć w nim postaci takie jak: martwy grabarz, krasnoludek, złowrodzy cheerleaderzy. Każdy zapaśnik tworzy swój własny charakter, tzw. „gimmick”. Widz wybiera tego, któremu będzie kibicował i za którą będzie podążał. Zapaśnicy tworzą własne postacie, tak na przykład Allen Neal Jones, mimo zmiany miejsca pracy, pozostał pod pseudonimem AJ Styles. Wrestler w przeciwieństwie do aktora nie wychodzi ze swojej roli nawet, gdy zejdzie z areny. Jest to niepisana zasada, która głosi, że zapaśnicy powinni odgrywać swoją grę w miejscach publicznych, oczywiście do pewnego stopnia. Jest szansa, że jeśli podejdziemy do zapaśnika, który przedstawiany jest jako zły charakter i poprosimy go o zdjęcie lub autograf, może nam odmówić w typowy dla siebie sposób. Niemniej przez rozwój mediów społecznościowych, fani coraz częściej mogą pozyskać prawdziwe informacje z życia ulubionego sportowca, przez co siła odgrywanego charakteru traci na autentyczności.  Publiczność domaga się czegoś więcej! Zdarza się coraz częściej, że burzona jest czwarta ściana poprzez mówienie rzeczy uznanych jako tabu. Świetnym przykładem tego jest „promo” CM Punka z 27 czerwca 2011, w którym wrestler wygłosił, że jest słabo promowany, a zasługuje na więcej, gdyż jest najlepszy na świecie. CM Punk stał się głosem tych bez głosu.

Walka dobra ze złem

Wrestling bazuje na odwiecznym schemacie walki dobra ze złem. Słowem „face” określamy dobry charakter, zaś „heel” przypisujemy złemu. W 1984 r. w Madison Square Garden dzielny amerykański patriota Hulk Hogan pokonał złowrogo nastawionego irańskiego Iron Sheik’a, zdobywając mistrzostwo świata wagi ciężkiej. Wszystko to, ku uciesze tamtejszej publiczności. W latach 90 już ten schemat nie działał, dowodem na to jest Stone Cold Steve Austin, który zasłynął z konfliktu ze swoim szefem, Mr. McMahon’em.

Wrestling to stała ewolucja, dostosowywanie się do potrzeb publiczności. Nie ma drugich ujęć, wszystko dzieje się jednorazowo. Mimo, że zawsze istnieje skrypt, to większość działań jest improwizowana. Chociażby dlatego, by nadążać nad reakcjami widzów. Co ciekawe, wrestlerów obowiązuje zasada „show must go on”, która obliguje ich do ukończenia walki nawet, kiedy są kontuzjowani.

Wrestling dzisiaj

Dzisiejszy wrestling przypomina walkę z filmu akcji Wejście smoka i proponuje widzom cały wachlarz smaków wrestlingu. Oprócz amerykańskiej, można znaleźć także japońską, meksykańską czy brytyjską odmianę, bazującą na wielu stylach. Styl meksykański, czyli luchalibre, będzie stawiał na niebywałą szybkość i ewolucje powietrzne. Natomiast styl japoński postawi na zderzenie się bardziej różnorodnych postaci i silną konfrontację pomiędzy nimi.

Zapasy to forma ekspresji dwóch zawodników, którzy poprzez fizyczność wyrażają siebie na wrestlingowym płótnie, zachowując przy tym swoiste zasady. Dostosowują się do publiczności, która podnosi transparenty i skanduje hasła. Nie można zapomnieć
o pojedynkach słownych, które mają pozornie zbudować napięcie i wyjaśnić naturę konfliktu. Owe pojedynki potrafią być naprawdę ekscytujące ze względu na emocjonalne wypowiadanie słów oraz na kreatywne „punchline’y”. Pro Wrestling jest jedyny w swoim rodzaju, gdyż posiada harmonię spowodowaną chaosem, a całość odgrywana jest na żywo przed milionami widzów.

Autor: Ewelina Adamik